Stenceltied

De tied van stencels tiepen staait mie nog vers ien t geheugen. Deuzen vol zuur roekende dunne vellen met karbonpepier der tussen kommen mie weer veur de geest as ik n olle foto van miezulf bekiek woar k zit te typen op n mesjien met n braaide woagen woar stencel dwaars ien votschoeft.

n Potje rooie correctielak der noast want as ik n foutje moakte mos ik t doar met dichtsmeren en den kon k er weer overhen typen.

Omdat ik op mien waark n baarg stencels typt haar vonnen ze bie ons ien t dörp dat ik t kerkblad ook wel typen kon. Dat kon ook wel en zo gebeurde dat ook. Joaren laang heb ik t kerkblad typt, stenceld en met nog n stuk of wat aandere mensen ien mekoar niet.

Ik heb verschaiden stencelmachines had met blikjes inkt die der bie mossen. Ze werden aal moderner mor ain ken ik mie nog heul goud heugen, dat was ain dai nog met haand bedaind worren mos. Ik haar hom twaidehaands kocht en der zat een stikker op met n biezundere tekst.

As de nije elektrische stencelmachine mie weer es ien de steek lait greep ik altied weer noar dat olle ding en dat ging altied goud.

Nou vroag je misschain woarom kochtst den n aander mor n mens wil altied haarder en een elektrische dat wast den netuurlek. t Ging ook slim haard mor der kwamen ook wel es wat blanko bloaden tussendeur en dat was nait de bedouling. t Was dus opletten bie alles wat er deur hen kwam. En altied kwaam ik met smirrege handen bie t apperoat vot. Je mossen de stencels met de gatjes op de knopkes vastmoaken en met n vloeiende bewegen om de rol spannen. As t dunne velletje kreukelde ging t al mis. Der mog gain kreukel ien kommen want den kwam er n grieze streep over t blad. Aan baaide kanten mos precies zo veul roemte noast het stencel zitten aans trok er schaif en wer t hailemoal niks met t kerkblad. t Was n hail secuur waark en je mossen ook nog es inkt aanvoeren. Drukte je te voak op de inktknop den kreeg je veul te zwaarte letters, en dat vlekte om t leven. Drukte je te min den was t nait te lezen.

Met dat handapperoat kon je dat oareg schier ienschatten mor met dat elektrische ding mos je op je tellen verdacht weden aans werden de bloaden weer te blaaik.

En den t verwisselen van de stencels as je kloar waren en der weer n nije op mos. Veurzichteg trok je t olle van de beïnkte rol oaf, te begunnen bie de gatjes van de knoppen en aal rollend mos t schutblad der weer tegen aan want as der teveul misdrukken ien zaten mos der veurnijs om de rol hen. Je willen nait waiten hou voak ik dat doan heb.

Prullebak zag der ook nait uut. Karbonpepier mos der uut veurdat de stencel om de knopkes kwaam en as stencel goud om de rol hen kommen was mos je t schutblad der oaf scheuren bie karrelraandjes. Op n keer haar ik ons dochtertje bie mie en dai wer aal stiller. Zat met heur handjes ien de prullebak te graaien. Zat onder de inkt. Nee, dat typen was t punt nait mor dat stencelen, dou t kerkblad zo goud ging wollen ze ook nog dat ik liturgieën moaken ging. Dat heb ik ook nog joaren doan. Op n duur kregen ze ien de neus dat legere schoul n kopieerapperoat haar en wer t kerkblad doar drukt. Ik was van mien toak ontheven en doar was ik nait raauweg om.

Toch dee het mie wat dou t olle handapperoat vot ging. t Ding haar mie noeit ien de steek loaten. En of dat nou kwaam van die stikker met de biezundere tekst, ik wait het nait mor t bleef mie bezeghollen hou t kon dat dit apperoat het altied dee. k Hoop dat de mensen die hom ophoald hemmen der nog n baarg plezaaier van had hemmen. Dou ze t ding ien auto tilden lichtten de grode oranje ledders op de stikker nog ain keer op: “BIDDEN VOOR GEBRUIK!”

Coby Poelman-Duisterwinkel