Eerst denk je nog
hij komt wel terug
maar als de tijd verstrijkt
verdwijnt de hoop,
hij was al oud en doof.
Toch kijk je elke keer
vergeefs…..
Kom je in ’t donker thuis
dan lichten nergens ogen op,
onwillekeurig open je
voorzichtig nog die ene deur
maar hij zit er niet meer.
Eerst denk je nog voortdurend
zou dát hem kunnen zijn,
maar nee zo snel liep hij niet meer.
Je kon geen afscheid nemen,
die dag dat hij voorgoed verdween,
gelokt nog door het maartse,
en ach, je kunt er niet omheen,
je mist hem echt, die kater.
Coby Poelman-Duisterwinkel
