Slag met een kaatje

Ze was pas twee
toen ze al wist
dat geel met wit
in een glas op pootje
te maken had
met feest en cadeautje.

Op een eivormig blaadje
stond haar eigen kaatje,
slag met een vlaatje.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Het schilderij is van Jan van Loon

Onder de motorkap

Vol verbazing wijst hij mij
op iets onder de motorkap,
of ik er wat van snap.

Nieuwsgierig naar
hetgeen ik aan zal treffen
hoor ik mijn eigen stem verheffen
bij het zien van deze strijd.
Is het verblijf van marter Steen
nog niet verleden tijd?
Al eerder troffen wij
onder de kap een eendenei.

Vol afschuw ruim ik veren
van een sneeuwwitte duif.
Wanneer ik mij voorover buig
denk ik niet echt
aan vrede.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Avond aan de waddenkust

We staan in Lauwersoog

de motor uit

en luisteren naar de stilte.

Links ligt de boot

die straks naar Schier zal gaan,

rechts de verlichte havenpanden,

achter het glas

twee visetende mannen.

Wind buldert vlaggen strak,

het wijde water golft.

Achter beslagen ramen

ademt serene rust

die langzaam wordt gewekt

als links van ons de boot vertrekt.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit : "De voordracht"

Het ei op de motor

Wat knap,

een eislepende

steenmarter

op zoek

naar onderdak

legt het, hoe krap,

onder de motorkap.

Moeder eend

heeft vast geweend,

haar ei verdween

met marter Steen

op de motor

van een zwarte eend.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Oma komt er aan!

Fietsend deur stad
zien we n vrouw parkeren.
n Poar lutje kiender
vliegen over t pad
met stroalende snoetjes,
zwaaiende handjes
en dansende stitjes
noar d auto op n draf.
Glunder kieken ons
twee poar oogjes aan
Klappend roupen ze:
“Oma komt er aan!”

Verder fietsend,
nog noagenietend
lezen wie ien glimogen
op n terras:
Ik wol dat ík
die oma was…

Coby Poelman-Duisterwinkel.



Oma komt er aan!

Fietsend door de stad
zien we een vrouw parkeren.
Twee kleine meisjes
rennen over het pad
met stralende gezichtjes,
zwaaiende handjes
en dansende staartjes
op de auto af.
Bij de parkeerplaats
blijven ze staan,
juichen klappend:
“Oma komt er aan!”

Verder fietsend,
nog nagenietend
lees ik in pretogen
op een terras:
Ik wou dat ík
die oma was….

Coby Poelman-Duisterwinkel.




Het schilderij is van Martin Sijbesma.

t Jonassen van Jona

Ien t pikkeduuster
van de vis
zit t Jona dwaars
dat er bie hom
gain ruggegroat is.
Hai jonast as n foetus
en zien geleuf wordt groot.
Hai geft zich over,
vis begunt te spijen,
t is
of er vannijs
geboren is.

Hai dut
wat er doun mos
mor t kwoad komt bovendrieven.
Zun ken er nait verdroagen.
Hai heurt Gods vroagen,
komt d olle Jona weer tegen.
Van zo’n baarg laifde
wordt er met homzulf verlegen.

Ien t nij geboren licht
jonast Jona
veur Gods aangezicht.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Schreven veur de biebelvertoalslag van de Liudgerstichting.


Het jonassen van Jona

In het binnenste
van de vis
zit het Jona dwars
dat er bij hem
geen ruggengraat is.
Hij jonast als een foetus,
zijn geloof wordt groot.
Hij geeft zich over,
de vis
begint te spugen,
het is
of hij opnieuw
geboren is.

Hij doet
wat hij moest doen
maar het kwaad
komt bovendrijven,
de oude Jona
komt weer tussenbeide.

In het nieuw geboren licht
jonast Jona
voor Gods aangezicht.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

De grote stad

Haar handje zacht
in moeders warme hand
voelde de angst
voor het verkeer

goed kijken
naar het mannetje
nu is hij rood
maar als hij straks gaat lopen
en groen kleurt
mogen wij erover

maar waar de mannetjes ontbraken
werd moeders hand zo klam
als ze al bijna halverwege waren
en er opeens een auto kwam
trok een korte rukbeweging
hen terug op het trottoir

zo’n tweemaal in het jaar
moest ze de reis
toch ondernemen
en steevast na dit tandartsenbezoek
kochten ze schoenen
of nieuwe kleren
winkel in, winkel uit
maar in de bus naar huis
stonden er voor hun voeten
twee grote tassen vol.

De stad, hoewel heel druk
kon voor de dochter niet meer stuk.

Compjoeterles

Achter onze laptops
zitten wie ien de klas,
op dit gebied
nog zo groen as gras.
Iengespannen bekiek ik
t grootse werelds web
tot ik t programma
toets-en-bord vonden heb.

“Klik eerst in het witte vlak”
klinkt deur t lekoal
Dat geld veur mie
en veur ons allemoal
want dat vergeten wie
dus deurlopend
Deur dizze stem
worden ons de ogen opend.

Tuus zit ik al gauw
verschaiden uren
noar mien gedicht
op t schaarm te turen
totdat ik heur:
“Hoe lang gait t nog duren?”
Nog even,
k goa dit zo versturen.

Mien liest
met dichtcontacten groeit.
Noeit eerder hemmen
compjoeters mie zo boeid.
Mor is er nou toch
nog wat mis goan?
Mien man het fluusterend
de lamp uutdoan…

Coby Poelman-Duisterwinkel.
Schreven ien 2007...


Het schilderij is van Marius van Dokkum.
www.mariusvandokkum.nl

Voor het laatst

De deuken in de vloer

tonen de zwaarte van het bed,

de strepen overdwars verraden

waar de kast werd neergezet.

Ik hoor de leegheid kraken

in mijn leren jas

en kijk naar buiten

waar adem condenseert

tegen het enkel glas.

Ik zie de inktvlek op de grond

en denk aan hoe die

in mijn pubertijd ontstond.

Nog éénmaal open ik

het ingekraste luik,

voorzichtig tastend onder

knisperend verwarmingsbuis,

mijn knieën knakken

als ik eindelijk wil gaan,

het luik blijft

kierend openstaan.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Te beluisteren op http://www.audiogedichten.nl/audio/categorieen-algemeen/10-levensbeschouwelijk/162-voor-het-laatst

De liefde in het samen klussen

Ze kopen samen planken,
zij meet, hij zaagt.
Zij zet de tekens
voor de spijkergaten,
hij boort, hij draagt.
Zij houdt de ladder vast
als hij naar boven klautert.
Terwijl hij timmert
knijpen zijn ogen saam,
zijn lippen gaan een stukje
van elkander.
Zij ziet het vol van liefde aan.
Haar handen wit
van ’t klemmen van de ladder
vraagt ze aan hem
of het nog gaat.
Hij heeft de klus geklaard.

Als hij is afgedaald
tot ooghoogte van haar
raken zijn lippen
heel voorzichtig
even die van haar.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Te beluisteren op www.audiogedichten.nl zie link.

De trein mindert vaart....

Een oude man
op het perron
met een al even
oude hond
zeult een tas
op wielen voort.

Dan staat hij stil
hijst zijn geriemde broek.
Het hondje wacht
met één oog dicht geduldig.

Deuren schuiven open
eerst duwt de man
zijn tas het trapje op
beklimt dan zelf de treden
het hondje klauterglijdt
met moeite mee

in de coupé
weerklinkt in koor
het langgerekte aaach.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Het schilderij is van Sip Hofstede.