Ien domies toen

Kom hier mor even en rust wat uut,

leg kopzörg mor aan kaant,

geniet van t moois ien de netuur,

de sjeu van t Hogelaand.

Luuster noar wat te heuren is,

neem gerust de tied,

steur die nait aan wat wildernis,

wordst al een beetje blied?

Ik luuster altied noar de wiend,

der is gain dag geliek

mor as de zun over mie schient

den vuil ik mie zo riek,

den blink ik hier ien domies toen,

geniet van wat ik heur

van wel mie opzuikt tussen t groen,

een mens kriegt hier weer kleur.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Oproep:

Is er iemand die weet wie dit schilderij geschilderd heeft? We hebben het in februari gekocht bij de kringloop in Deventer.

Vandaag was Toal en Taiken, het tijdschrift van de Groninger Cultuur bij de post waar dit gedicht met schilderij ook in geplaatst is.  Nu dit blad uitgekomen is mag ik het gedicht hier ook openbaar plaatsen.

Broen worden op t blaikveld

Mien man en ik zitten boeten ien onze toen en ik vertel hom hou wie vrouger ien onze pubertied op n riegje ien ons blaikveld lagen te zunneboaden. Hai schiet ien de lach bie t woord blaikveld. Hai het dai tied ook nog metmoakt en ken de oafmeting van dat blaikveld. Tegenwoareg zollen wie dat een postzegel neumen. Wie bennen slap van t lachen want ik ben een beelddenker en zai ienains hou lachwekkend dat was. Wie wissen nait beter omdat wie der met opgruid waren mor ien de ogen van mien prille laifde van toen mot het er wel hail aans uutzain hemmen. Op moandag haar mien moeke loakens en ondergoud ien de blaik te liggen en as dat der nait lag en wie vrij waren lagen wie der dus te zunneboaden. Broen worden op t blaikveld…

Wie haren wel een groot haim moar dat mos bruukt worren veur mien pa zien timmerbedrief. Vrachtwoagens mossen der over om materioal te leveren en t wer bruukt veur opslag. Waarkploats en loods en auto stonnen der ook op.

Moeke zat voak ien de schaar noast de regenbak tegenover t blaikveld. Moe waas dou ien overgang besef ik nou. Het zwit gutste heur van t gezicht oaf as wie doar in de felle zun lagen te bakken. Zai zat sokken te braaien op vaaier pennen of ze haar wat stopwaark. Ze dee noeit niks.

Sums vrougen wie heur of we al broen werden. Ze keek den over heur bril en kon nog nait zeggen of dat al zo was. Pas tegen berretied zagen wie zulf ien spaigel dat wie toch wel hier en doar wat verbraand waren.

Joaren loater pootte mien zwoager n stuk of wat blomkes ien een deel van de blaik wat hai omspit haar. Den leek t achterthuus toch wat fleureger. Wie waren allemoal al t huus uut en moeke ging toch noeit ien zun liggen en loakens en ondergoud hingen nou aan t rik te dreugen. Toenstoulen konnen ook wel op de tegels stoan en nog een poar ien t gras. Ik ken mie nait heugen dat wie oeit een grasmaaier had hemmen. Dat leutje stukje kon wel met n scheer onderholden worden. Nou snappen joe denk ik wel woarom mien man zo ien de lach schoot dou ik t over ons blaikveld haar.

Coby Poelman-Duisterwinkel