Schril contrast

Met grode regelmoat krieg ik filmkes van ons dochter van klainkiender dai zwemmen leren. Ik zai de jongste op rug zwemmen ien een joekel van een zwembad, zowat allain. Hai mot nog vaier worden. Oldste het net diploma hoald en is twoi joar oller mor de jongste wil en ken alles wat oldste ook dut dus dai zol ook wel gaauw diploma hoalen.

Ik kiek t filmke uut en denk aan mien aigen kiendertied. Ik was al wel acht of negen en t was snikhait. Buurkiender zaten ien een zinken tob met wodder mor wie haren gain tob. Joa, wel n tob mor doar zat n gat ien dus dat wer niks. Ik wol ook wel groag wat ofkoelen. Ik keek es ien t ronne op t haim en mien oog viel op n roestege kruwoagen met resten opdreugde specie. Mien pa was timmerman. Ik zette kruwoagen achterthuus zodat van de weg of gain ain zicht op mie haar en moeke goot ketels waarm wodder en emmers kold wodder ien de kruwoagen. Ik ging ien huus om mien zwempak aan te trekken, ain met bonde kleuren en een rokje der aan. Ik zette der een keukenstoul bie om der ien te klimmen want hai mos nait omvalen. Hail veurzichteg klom ik der ien en lait mie zakken ien t wodder. Doar zat ik. t Rokje van zwempak waaierde wieduut. Wat n vremd gevuil. t Opdreugd cement dee mie zeer aan de biltjes. Ik mos wat verzitten goan. Handen aan de raand woar ook al dikke klodders cement op dreugd waren en veurzichteg wat omhoog en weer zakken loaten. t Was wel lekker met dat waarme weer mor as ik n beetje lekker leunen wol kreeg ik n zere rug want doar zat ook cement. Ik bleef der n schofke zo ien zitten mor wol der ook wel weer uut want allain is mor allain en lol is der den gauw of. Mor moeke haar der zo n waark van had om kruwoagen vol te moaken dus ik bleef der nog mor n pooske ien. Op n duur mos ik der toch mor es uut. Handen weer op schaarpe randen, halfslag draaien en hail veurzichteg weer op keukenstoul zain te kommen. Ik ken mie nait meer heugen of mie dat lukt is mor t zol wel want ik ken mie ook nait heugen dat het nait lukt is. Ik appte mien dochter terug dat oma vrouger ien n kruwoagen zat met wodder en kreeg een lachereg gezichtje terugstuurd. Wiezer heb k heur ook mor nait moakt. Wait zai veul ien wat veur tied wie groot werden mor dou ik dit verhoaltje opschreef mos ik der toch wel hail aarg om lachen. Nou das noeit weg want vroleke momenten worden aal minder bie tieden.

Geschreven in 2020 voor het tijdschrift Toal en Taiken maar mocht niet eerder gepubliceerd worden voordat het in Toal en Taiken gepubliceerd was.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Onze antieke pianoforte

Hai ston te koop ien Sappemeer. Kar achter auto en wie op pad.

Wat was dat ding zwoar. Dat kar nait deur zien assen zakte was n wonder. Hai haar zien beste tied wel had.

Wat n pronkstuk was t. Met keersen aan ien zien antieke keersestanders was t een lust veur t oog.

Zo gezelleg, veuraal met kaarstdoagen. 

Op mien verjoardag gingen wie verhuzen. Ons huusroad wer met de zelfde kar verhuusd want t was mor n poar stroaten verder.

Piano wer op meubelhondjes zet. Zo werd er dai poar stroaten verderop vervoerd.

Midden op weg bleef onze örgenist dai ons hielp met verhuzen stoan en speulde veur elk dai t mor heuren wol; ‘Lang zal ze leven in de gloria’. Dat von ik zo mooi, mien dag kon nait meer stukkend.

Ien ons nije huus ston er ook weer van alle kaanten te glimmen. Hai was meer blikvanger dan dat der op speuld wer want hai was al heul old en kon nait meer op toonhoogte stemt worden, ja, dat kon wel mor dat zol kapitoalen kosten mouten en veur t speulen haren wie nog wel n aander piano.

Hai het joaren ien koamer stoan te pronken met zien mooie keersestanders met keersen.

Op n dag kochten wie n antieke kaast woar we meer aan hemmen konden dan aan de piano.

Omdat de piano nait verkocht worden kon as instrument verkochten wie hom as blikvanger en hai von een plek ien Delfziel bie ain dai der ook slim wies met was.

Pooske leden waren wie bie kringloop ien Appingedam en wat zagen wie doar stoan, ons olle piano!

Opknapper ston der op prieskoartje en hai haar mie toch n bekieks! Elk dai hom zag prees zien uterlek. Dat dee mie toch deugd. Ik heb gain spiet dat er vot is mor de mooie herinnerns wil k toch nog even delen.

Coby Poelman-Duisterwinkel

De hoel gaait

 

Wie fietsen noar stad. 

t Is moandag en t lopt tegen twaalf uur.

Den heuren wie van alle kaanten de sirenes.

t Is de eerste moandag van de moand, sirenetest.

Ik zeg tegen mien man: heur, de hoel gaait.

Tegeliek ben ik weer kiend bie pabbe en moeke thuus.

As de hoel ging was der voak braand, t was n angsteg moment met een angsteg geluud.

Woar zol de braand wezen. Wie gingen noar boeten, stroat op.

Wie roken nog niks.

Zeker weer hooibrui bie n boer boeten t dörp of der was aargens bliksemienslag.

Pa ging voak kieken en vloog op fiets vot.

Ik wait nog dat t huus van olle Sietske ien braand ston. 

Dat was vlak bie ons huus. 

Ik kon deur ons roam de vlammen zain. 

En wat n braandlucht. 

Dat moakte wel wat lös ien mien kienderzieltje.

Ik zeg tegen mien man wat n roare zin eigelek. De hoel gaait.

Het zol wel Grunnens wezen want je heuren t noeit op televisie ofzo.

Mien man is Hoogkerker van huus uut. 

Hai het heul andere herinnerns aan de hoel.

Bie strokartonfebriek de Halm ging alle doagen de hoel. 

Den was t eterstied of schafttied en fietste elk noar huus.

Aalmoal drokte ien Hoogkerk as de hoel ging. 

Het zet heul wat gedachten ien bewegen. 

Moeke zee t altied: de hoel gaait en wie zeden het as kiender tegen mekoar en elk wis wat wie beduilden. 

Mien man wait ook wat ik beduil en toch heur ik het miezulf zeggen en denk, ik ken der wel es n stukje over schrieven.

Ik vroag op n verjoardag aan wat mensen of zai dat zinnetje ook kennen.

Joa, de oele zeggen ze, wie zeden altied de oele gaait. 

Kiek, toch herkenning. Mor zai kommen ook van Hoogkerk.

As ze votgaait lopt ze nog even bie mie laangs en zegt; 

As dien stukje over de oele kloar is wil ik t wel groag even lezen.

Wie gnivveln even noar mekoar, komt goud!

Coby Poelman-Duisterwinkel

t Golden veurleesbouk

Ik kwam bie kringloop n groot verhoalenbouk tegen van W.G. van de Hulst. Zukken as ze vroeger bie mien vriendinnetje thuus haren. Prachtege verhoalen, ze waarkten op je gemoud. Wat vonden wie die verhoalen mooi. Ik heb onze kiender ook veul veurlezen uut van de Hulstboukjes. Ik mos altied even pauzeren want ik hiel het noeit dreug bie t veurlezen en dat wol ik kiender nait zainloaten. Dus even noar keuken om troanen te dreugen. Mien man haar t vot ien de goaten as ik ienains thee zetten mos of ienschenken mos. Den keek er mie even aan mor doar wer t eerder minder van as beder, en kiender mor wachten met rooie wankjes. Sums gaf ik t bouk den aan mien man want ik kon nait verder lezen, stem ging den zo roar doun en ik dee den of ik lachen mos mor kiender vonden t hailemoal nait om te lachen. Mor mamme kon veul mooier veurlezen as pabbe dus daip zuchten en doar ging t weer n pooske goud.

Natuurlek mos t bouk met. Bie de kassa dreumde ik der al bie vot. Wat zollen de klainkiender smullen van de verhoalen. Mor toen ik der n verhoal uut las om te kieken of t wel geschikt was veur onze moderne klainkiender was ik doar nait zo zeker meer van. Kiender speulen met games op heur mobieltjes en kieken noar netflix noar heule spannende taikenfilms en motten oma uutleggen wat ze zain want oma snapt er gain biet van, al heulemoal nait van de games. Ze drukken op knopkes of t niks is en den zol ik ze veurlezen over een kannetje dai kloeke kloeke kloek dut…

Ik denk dat t toch gain goud idee is. Ik hol het mor bie de boukjes over Borre, dai vienden ze heul mooi. Met weemoud zug ik t mooie grode veurleesbouk ien koamer liggen en zai t ienains ien n hail aander licht.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Oproemen

 

Mien man is aan t kaast oproemen. Wolst dit nog bewoaren? Hai hold ain van mien eerste boukjes omhoog. “Op stap met Dik de eend en Rik de gans”. Bie de aanblik van dat boukje ben ik weer terug ien mien kiendertied. O ja, ik wait nog dat ik het las en mie veurstelde dat alles uut dat boukje zich ofspeulde in de sloot tegenover kerkhofsgracht. As k der nog aan denk lopen rillings van spanning nog over mien vel.

Bie t zain van aandere boukjes ben ik weer ien de grode speulgoudwinkel Waterborg en Oranje ien stad. Mien oldste zus was vieftien joar toen ik geboren ben en toen zai op koamers woonde ien stad mog ik wel es n dagje noar heur tou en den nam ze mie met noar dai winkel. Den mog ik wat uutzuiken. Ik haar toen ook al zo’n muite met kaizen dus zai hielp mie met. Of wolst een boukje hemmen. Wat veul boukjes haren ze doar. Verguld met mien nije boukje gingen wie winkel weer uut. Wat n prachtege herinnerns kommen boven. Ik begun mien man drok te vertellen wat aal dai boukjes ien mie oproupen en zug zien ogen smelten. Hai heurt alles met veul plezaaier aan en besluut aal dai boukjes terug te zetten ien kaast. Nee, dai mooie herinnerns motten mooi blieven.

Zo gaait het nou altied. Wie kennen nait oproemen, gaain van baaiden. Ons huus wordt voller en voller mor wie vuilen ons hier zo ien thuus. Wie kieken mekoar aan en waiten allebaaiden dat wie t mor stil zo loaten motten. Wie bennen te wies met onze herinnerns en met mekoar. Ik lees t hom veur en hai zegt zollen we nog mor n kop kovvie nemen den? Den wordt t nog mooier.

Coby Poelman-Duisterwinkel