Nieuwe kans in het hoge Noorden
Het was een week voor kerst. Het sneeuwde dikke vlokken. Het leek wel of de wind er krijgertje mee speelde. Er lag nog maar een dun laagje maar Mieke maakte zich zorgen. Peter was op sollicitatiegesprek in het hoge Noorden en zou vanmiddag nog de uitslag krijgen. Mieke keek naar buiten. Er was nog meer sneeuw voorspeld. Ze was gaan strijken om haar gedachten wat rust te geven. Stel dat Peter deze baan nu eens wel zou krijgen. Ze werd uit haar gedachtegang opgeschrikt. Ze trok de stekker uit het stopcontact, zette de strijkbout op het ijzer en rende naar de telefoon.
Toen ze de telefoon neergelegd had zuchtte ze. Waarom kon ze nu niet blij zijn dat Peter de baan gekregen had. Hij had al zo lang gesolliciteerd en elke keer was er een bedankbrief gekomen met de mededeling dat de keus niet op hem gevallen was. Peter was er mismoedig van geworden. Uiteindelijk schreef hij uit balorigheid naar die vacature in het hoge Noorden. Mieke hoopte in haar hart dat hij die baan niet zou krijgen.
Ze pakte de strijkbout weer op en uitte haar opkomende verwarring op zijn overhemd toen de bekende stem van Anneke klonk vanuit de gang. "Joehoe, Mieke, " een klop op de open deur, "Is er iets Mieke, je kijkt zo…. schrik je van me? Heb je die sneeuw gezien? Als je het mij vraagt komt er nog veel meer en kijk die lucht eens. Patrick zei dat er met die wind wel kans op duinvorming is, dat vind ik altijd zo mooi om te zien. Wat is er nu met je."
Hoe het verhaal verder gaat is te lezen in het boek "Granaatjes met een gouden slot".
Dit boek is opnieuw gedrukt en is op 21 juli 2015 uitgegeven door uitgever Noordboek/Friese pers http://www.noordboekwinkel.nl/granaatjes-met-een-gouden-slot.html en te koop in iedere boekhandel.
Als u dit verhaal gebruiken wilt om te publiceren in uw kerkblad of tijdschrift mag u contact opnemen met de uitgever.
In nije kâns yn ‘It hege Noarden’
It wie in wike foar de krystdagen. De
snie foel yn dikke flokken en it like wol oft de wyn der mei boarte. Der lei
noch mar in tin laachje, mar Mieke makke har ûngerêst. Peter hie in sollisitaasjegesprek
yn it hege Noarden en soe fan ‘e middei de útslach noch krije. Mieke seach nei
bûten. Der wie noch mear snie foarsein. Om har tinzen ta rêst te bringen wie se
no oan it striken. Wat as Peter dit wurk no ris krije soe… Har tinzen waarden
wreed fersteurd; de tillefoan gie. Gau luts se de stekker út it stopkontakt en
sette it strykizer del.
It wie Peter........... Nei it tillefoantsje
moast se ris djip sykhelje.
Wêrom wie se no net bliid dat Peter it
wurk krigen hie… Al sa faak hie ‘d er earne op skreaun en hieltyd kaam der mar
wer in betankbrief mei ‘dat de keuze op immen oars fallen wie’. Peter waard der
mankelyk fan. Yn in balstjurrige bui skreau hy op in baan yn ‘it hege Noarden’.
Mieke hie stikem hope dat hy dizze baan net krije soe... Se pakte it strykizer wer op en struts fûleindich
op it bûsgroentsje fan Peter om.
Ynienen hearde se de stim fan buorfrou
Anneke yn ‘e gong. “Joehoe, Mieke,” en in klopke op ‘e iepen doar. “Wat is der,
Mieke, do sjochst sa… bist fan my skrokken? Hast de snie al sjoen? Ast it my
fregest tink ik dat der noch folle mear komt en sjoch ris nei dy loft! Patrick
sei dat no ’t it sa hurd waait der wolris sniedunen ûntstean kinne. Dat fyn ik
altyd sa moai om te sjen! Mar wat is der mei dy?”
Mieke kearde har nei Anneke ta en
seach de sympatike eagen fan har fleurige buorfrou. Wat soe se har misse. Mieke
fertelde har oer de drokte op har wurk fannemoarn, de lange wachttiden by it
postkantoar. It like wol oft eltsenien op it lêste momint noch desimbersegels
helje moast. Wêr’t se net oer spruts wie it tillefoantsje fan sakrekt fan
Peter. Dat hie har aardich yn de besnijing en oft Peter wol feilich thúskomme
koe dêr siet se ek oer yn. Hy moast noch op syn minst 3 oeren ride en it begûn aardich
te spoekjen bûten...
“Do komst jûn dochs wol op ‘e
‘Passage’, no?” frege Anneke. “We kinne dy net misse yn ús sjonggroepke, hear!
Ik woe dy eins freegje oft we dat drege
wyske fan it widzelied noch efkes oefenje kinne by de piano, mar ik
sjoch wol datsto dêr no gjin tiid foar hast. Kin ik dy earne mei helpe? Dat
wyske komt jûn dan wol wer mei it ynsjongen. Enne…. ast deroer prate wolst…. ik
ha wol tiid.”
Mieke hie it freonlik en in bytsje
beskamme ôfwiisd. Se koe it der no noch net oer ha; moast earst sels oan it
idee wenne. It wie noch sa farsk. Se moast dit earst ferwurkje en betinke wat
dit foar harren betsjutte soe.
Peter stapte fluitsjend yn syn
auto. Syn hert hie in spronkje makke
doe’t hy hearde dat se him keazen hiene. HY HIE WER WURK!!! Der foel in lêst
fan syn skouders. En wat wie de wrâld hjir moai! De snie makke der noch wat
ekstra feestliks fan. Noch mar net daliks nei hûs. Hy woe earst wat rûnride
hjir yn dit moaie winterske lânskip. Yn sommige doarpkes wiene de beammen mei
lampkes fersierd. Net allinnich de krystbeammen mar ek de gewoane. En wat in
nuvere plaknammen kaam hy tsjin: Appingedam, Garrelsweer, Loppersum… typysk
Grinzers.
Dat Mieke no krekt fan ‘e moarn wurkje
moast. Se soe it hjir moai fûn ha.
Hy kaam in boer foarby dy’t him
neiseach. Peter die de hân omheech. Hy hie in bêst sin. Yn ’e fierte kaam in
frachtauto oanriden. De diken wiene hjir smel en de snie foarme al dúntsjes. De
plakken dêr’t jo elkoar foarby koene wiene net goed te sjen. Hy moast de auto mar
efkes op dy boer syn daam oan ’e kant sette.
De frachtauto wie al tichteby. Hy fielde de luchtdruk fan de foarby ridende
frachtwein. Mei de fersnelling yn de 1 mar wer oplûke… de tsjillen draaiden
wol, mar foarút: ho mar... Hy siet fêst!
Troch de snie seach hy ek neat lizzen wat
him helpe koe fan ’t plak te kommen. Miskien dat syn rubberen automatte wat
wie…? Doe seach er yn ‘t spegeltsje dat dy boer fan sakrekt wat meneuvels makke
op syn hiem. In pear tellen letter kaam ‘er op syn trekker oanriden. Hy rôp:
“Fang! Hoal hom moar deur ’t oog, den zet ik hom der veur.”
Mieke hie al gauris nei bûten sjoen
oft Peter der al oan kaam. Oeral leine no sniedúntsjes. Hy hie dochs al lang
thús wêze kind? Mar wer op it horloazje sjen en mar wer troch it rút. It iten
fertutearze. Doe’t se it lûd fan de VW hearde, sykhelle se wer ferromme en kaam
der lucht. Peter kaam optein de keamer yn en kloppe de snie fan syn jas en
stampte syn skuon skjin. “Mieke, sa’n moaie dei! en wat rûkt it hjir lekker! Ik
ha sin oan wat!” Hy pakte har by de earms en seach har oan: “Bist net bliid,
Mieke, dat se my dy kans jûn ha… en dat op myn leeftyd! Ik ha noch wat rûnriden
om te sjen wat der te keap stiet. Huzen binne dêr goedkeaper as hjir. Dêr kinne
we wat foar ússels keapje. Oeral steane frijsteande huzen mei grientetúntsjes.
Dat woesto doch sa graach? Mieke ..... , wat is der mei dy, moast dêr om gûle?”
Doe’t se Peters hannen fielde koe se
har net mear goed hâlde. Mei hoarten en stjitten fertelde se oan him dat se sa oer
him yn noed sitten hie. Dat se der tsjinoan seach om hjir wei. Wat se allegear
opjaan moast: har lytse baantsje, har freondinnen, it koar, de tsjerkeminsken,
de lêskring, de ‘Passage’,har frijwilligerswurk, de buorlju… en it slimste wie
dat se aanst fier fan harren dochter Jantien ôf wenje soene en se krige oer in
pear wiken in lytse poppe! Dan soe se dêr nedich wêze, krekt no! Se gûlde it
derút; wêr ’t se har fannemiddei sa drok oer makke hie.
In bytsje stil siet se jûns neist
Anneke. Se hiene songen, nei moaie muzyk harke en no wiene se oan it meditearjen.
Se fielde har as Maria mei Joazef,
doe’t dy troch Bethlehem kamen. Maria, yn ferwachting, Joazef dy’t him ferantwurdlik
fielde, op syk nei in plakje foar de nacht. Oeral waarden se wer fuort stjoerd.
Oeral wie it al sa fol en no wie it krekt of fielde se de weeën fan Maria, de
wurgens fan de lange reis, alles frjemd, gjin bekenden dy’t jo helpe koene.
Maria hie dapper har man folge, se hie gjin kar, skikte har neffens de
omstannichheden. Sy moast ék alles ferlitte en se rûn noch wol op alle dagen!
Al dy prakkesaasjes... Mar ynienen kaam der in rêst oer Mieke; se fielde de
soargen fan har ôf glydzjen. As Maria it koe, dan sy dochs ek? Earme Peter, se
hie allinnich mar oan harsels tocht en wie net iens bliid foar him west.
Peter brocht in troch Mieke makke
kryststikje nei syn heit. Dy wie fêst ek benijd oer hoe ‘t it ôfrûn wie mei syn
sollisitaasje... De man syn eagen stiene blier. Wat wie hy bliid foar Peter.
Fansels... de wyklikse besite fan Peter soe er dertroch wol misse moatte, mar
hy wist wol dat it tige wichtich foar Peter wie om wer wurk te hawwen, hoe
nutteleas as Peter him field hie.
Peter hie sein dat Mieke it wol swier
fûn. No, dat koe syn heit him wol yntinke. Se hie har hjir sa thúsfield yn
dizze mienskip. Se hie har bot foar it frijwilligerswurk ynset, waard
wurdearre. It soe foar Mieke wol it dreechste wurde. Wat hie dizze besite oan
syn heit Peter goed dien...
Mieke rûn mei har buorfrou troch de
snie nei hûs, neipratend oer de moaie jûn. By de foardoar winske se Anneke in
goede nacht en draaide de kaai yn ‘t slot. Doe’t se de keamer ynkaam seach se
ûnrêst yn Peter syn eagen. Hy gong stean en luts har nei him ta en
flústere:”Leave, ik ha hieltyd oan mysels tocht. Ik wie sa bliid dat ik dizze
kâns krige. Ik seach it hielendal foar my: Wy, tegearre yn dat rêstige ‘Noarden’.
Lekker fytse nei it waad... in frijsteand hûs mei in tún..., mar ik ha te min
om dy tocht en watsto hjir opboud hast en no wer loslitte moatst. Ik gie dêr
hielendal oan foarby, ik...”
Mieke fielde in brok yn ‘e kiel. Se
slokte in pear kear foar ‘t se sizze koe: ”Peter, ik ha ek tefolle oan mysels
tocht. Do hiest al sa faak sollisitearre en no krekt dizze iene kear datsto sa
fier fuort moast en ik der eins op hope datsto dat wurk net krije soest,
betocht ik nei dyn tillefoantsje wat dit betsjutte soe foar ús”. Se socht har
bûsdoek en snute har noas.
Se seach Peter oan. ”Mar ik ha ek
neitocht”, en se fertelde wat der troch har hinnegien wie ûnder it meditearjen
dy jûn en hoe ‘t se rêstiger waard en har hert iepengie foar it positive fan
alles, want as nij ynkommenen fan in oare gemeente soene se wer nije kunde
opdwaan. Dat hie wol wer wat moais. Miskien koe se har dêr ek fertsjinstlik
meitsje. Dêr wie fêst ek wol in Passage-ôfdieling en in lêskring. Miskien ek
wol in koar wêr’t se by sjonge koe. En oeral wiene dochs frijwilligers nedich?
En in grientetún wie fansels prachtich! Allinnich Jantien wie dan wol fierder
fuort en skoanheit.
“Mar Mieke, dát hoecht dochs gjin
beswier te wêzen? We ferdwine net fan dizze ierdbol. We kinne geregeld dizze
kant útgean en we meitsje in út-fan-huzerskeamerke en keapje in babyledikantsje.
It sil foar de lytse poppe dochs hearlik wêze om yn ‘e tún te boartsjen yn ‘e
frisse lucht. Dy is dêr folle skjinner as hjirre.
En ik ha dy noch net iens ferteld dat
de minsken dêr hiel aardich binne en behelpsum en se ha sa’n grappich dialekt!
Ik kaam fêst te sitten yn ‘e snie en doe kaam samar in boer mei syn trekker om my
los te lûken. Ik snapte neat fan wat er sei, mar we ha sa lake. Hy hie my samar
‘lös’, sa as hy dat sei...! Do silst it der wol nei it sin ha, wier!”
De oare deis stie der by Anneke in
fleurige buorfrou yn ‘e keamer. “Anneke, ik moat dy wat fertelle: Peter hat in
nije baan en no moatte we ynkoarten ferhúzje. Dêrom wie ik juster sa fan ‘t
sintrum. Dat hiesto goed sjoen. Ik hie der sa ‘n muoite mei alles hjir los te
litten, mar nei dy meditaasje fan justerjûn, doe’t ik betocht dat Maria
eartiids ek alles achterlitte moast om nei Bethlehem te gean, kaam der mear
romte yn my. Sy koe it ek...
Se fertelde Anneke fan har swierrichheden
en dat se no ferromming hie en der wer moaie foarútsichten wiene.
Anneke sette har kopke del en seach
har ferheard oan en sei:”Mieke, ik sjóch dat der wat bysûnders mei dy bard is.
Wat in ferskil mei juster, doesto mei reade eagen achter de strykplanke stiest.
De blierens strielet fan dy ôf. Do fynst dyn plakje wol dêr yn dat hege Noarden!
Nije kaans ien t hoge Noorden
t Was n week veur kerst. t snijde dikke
vlokken. t Leek wel of wiend der met aan hoal ging. Der lag nog mor n dun
loagje mor Mieke moakte zich zörgen. Peter was op sollicitoatiegesprek ien t
hoge Noorden en zol vanmirrag nog uutslag kriegen. Mieke keek noar boeten. Der
was nog meer snij veurspeld. Ze was mor aan t strieken goan om wat tot rust te
kommen. Stel je veur dat Peter dit waark nou es wel kriegen zol. Ze schrok van
t geluud van telefoon, trok stekker uut stopcontact, zette t striekiezer op zied
en nam op.
Toen ze oplegd haar zuchtte ze. Woarom kon ze
nou nait gewoon bliede weden dat Peter de boan kregen haar. Hai haar al zo laang
solliciteerd en elke keer was er n braif kommen dat de keus nait op hom vallen
was. Peter was er mismoudeg van worden. Op n duur schreef er uut baloreghaid
noar n advertentie ien t hoge Noorden. Mieke hoopte ienwendeg dat er dit waark
nait kriegen zol.
Ze pakte t striekiezer weer op en leefde heur
gevuil uut op zien overhemd toen de stem van buurvrouw deur gaang hen raip
“Joehoe, Mieke, “n klop op de open deur, “Is er wat Mieke, doe kiekst zo….
schrikst van mie? Hest aal dat snij zain? Ast mie vroagst komt er nog veul meer
en kiek es noar lucht. Patrick zee dat er met dizze wiend wel es snijdunen kommen
kennen, dat vien k altied zo mooi om te zain. Wat is er nou met die.”
Mieke keek ien de laive ogen van heur
gezellige buurvrouw dai altied optimistisch was. Wat zol ze heur missen.
Ze vertelde over de drokte op heur waark
vanmörn, de lange wachttied bie t postkantoor, t leek wel of elkenain op t leste
ogenblik nog decemberzegels hoalen mos. Wat ze verzweeg was t telefoongesprek
van zonet dat heur nog t maist bezig huil en of Peter ien dit weer wel heulhuuds
thuuskommen zol. Hai mos nog zeker 3 uur rieden en boeten wer t aal grimmeger.
“Komst toch wel op Passage,” vroug Anneke. “Wie
kennen die nait missen ien ons zanggroepke hor! k Wol die vroagen of wie dat
moeileke loopke van t waigelaid nog even deurzingen konnen bie piano mor k zai
wel dast doar nou gain tied veur hest. As k aargens met helpen ken den zegst
mor. Dat loopke kommen wie vanoavond wel uut met t ienzingen. Enne, as t
proaten wilst, ik heb t wel even aan tied.”
Ze haart n beetje beschoamd ofwimpeld omdat
ze der nou nog nait over proaten kon, eerst mos ze zulf aan t idee wennen. t Was
nog zo vers. Ze mos dit eerst verwaarken, noadenken wat t veur gevolgen haar.
Fluitend sprong Peter ien auto. Wat was er
blied west dou der heurde dat ze veur hom kozen haren. Hai haar waark! Der viel
n last van zien schollers. Wat was de wereld hier mooi. De snij moakte t nog mooier.
Hai ging nog nait vot noar huus. Hai wol hier nog wat rondrieden in dit mooie winterse
landschap. Ien summege dörpen waren de bomen boeten met lampkes versierd. Nait
allenneg kerstbomen mor ook andere bomen. Wat n biezundere ploatsnoamen kwam er
tegen. Appingedam, Garrelsweer, Loppersum, typisch Grunnens.
Schanne dat Mieke juust vanmörn waarken mos.
Wat zol ze t hier mooi vonnen hemmen. Hai kwam n boer tegen dai noar hom knikte
en hom noakeek. Hai zwaaide noar de boer, hai haar n geweldig humeur. Ien de
verte zag er n vrachtwoagen aankommen. De wegen waren hier smal en de snij
begon ien bultjes te liggen, deur de wiend
waren t snijdunen worden. Peter kon de passeerhoavens nait goud meer
onderschaaiden. Hai mos mor proberen auto aan kaant te zetten, de vrachtwoagen
was al dichtbie kommen. Zo goud en kwoad as t ging zette hai auto aan kaant. Hij
vuilde de luchtdruk langs hom schoeven, zette de versnelling ien de 1 en wol
weer votrieden. Der kwam gain bewegen ien. De wielen draaiden mor auto kwam
nait van zien plak. Wat er ook dee, hai zat vast.
Hai keek of er n plaank of zukswat zag dai er
veur zien baand schoeven kon mor naargens was wat te bekennen. Wacht es, as er
zien rubber mat der nou es veur legde. Hai keek nog es om zich tou, dou zag er
de boer die nog zo vrundlek noar hom knikt haar. Dai geboarde noar hom en laip
zien aarf op.
Even loater kwam er der ien n trekker
aanrieden. Hai haar n touw bie zich, goeide t Peter tou en raip “vang! Hoal hom
mor deur t oog, den zet ik hom der veur.”
Mieke haar al voak es noar boeten keken of
Peter al kwam. Overal lagen al bulten snij. Hai haar allaang thuus weden
kennen. Ze keek op heur horloge, den weer deur t roam. t Eten begon al oareg te
verpieteren. Wat was ze oplucht dou ze t bekende geluud van auto heurde. Peter
kwam met n glunder gezicht ien huus. Klopte snij van zien jas oaf, stampte met
zien vouten, “Mieke, is t nait geweldeg,
wat roekt t hier lekker, ik heb honger as n peerd”. Hai pakte heur bie de
schollers, keek heur aan: “Bist nait bliede laaiverd dat ze mie dai kaans geven
hemmen op mien leeftied? k Heb doar nog even rondreden en keken wat er aalmoal
te koop stait. Huzen bennen doar veul goedkoper as hier. Wie zollen doar wel n
aigen huus kopen kennen. k Zag zukse mooie vrijstoande huzen met overal
groentetoenen, dat wolstoe toch altied zo groag? Mieke, wat is er nou, most doar
nou om janken?”
Ze vuilde Peter’s aarms en kon zich nait meer
goud hollen.
Met horten en steuten vertelde ze hom hou ze
ien zörg zeten haar of er heulhuuds thuus kommen zol, hou moeilijk ze ofschaid
nemen kon van heur leven hier.
Wat ze allemoal opgeven mos, heur parttime
boantje, heur vriendinnen, t koor, mensen van kerk, de leeskring, Passage, heur
vrijwillegerswaark, de buren en t alleraargste, hou ver ze straks van heur
dochter of wonen zollen dai over n moand n baby kreeg en heur zo neudeg hemmen
zol, juust nou. Met grode uuthoalen kwam t eruut woar ze zich zo drok om moakt
haar vanmirrag.
Stil zat ze ‘s oavonds noast Anneke. Ze haren
zongen, noar mooie meziek luusterd en nou luusterde ze noar de meditoatie.
Ze zag veur zich hou Maria met Jozef deur
Bethlehem laip en bedoacht hou zai zich vuild haar. Maria hoogzwanger, Jozef
dai zich verantwoordelek vuilde, zuikend noar n plek om te sloapen, overal nul
op t rekest, - Peter haar ook overal nul op t rekest kregen -, overal mensen
dai raipen dat t vol was, ze vuilde host de weeën van Maria, heur vermuidhaid
van de lange rais, alles vremd, gain bekenden dai n handje helpen konnen, toch
was Maria dapper met heur man metgoan, zai haar ook gain keus, zai schikte zich
ien de omstandegheden, zai mos ook alles achterloaten en nog wel ien
hoogzwangere toustand.
Hou kwam ze nou zomoar aan dizze gedachten,
de rust dai over heur kwam, ze vuilde alle zörg en muite uut zich vottrekken.
As Maria heur weg zo moudeg goan kon, den kon
zai t toch ook?
Arme Peter, ze haar allenneg aan zichzulf doacht
en was nait ains bliede veur hom west.
Peter was nog even met n kerstbakje noar zien
pa goan. Mieke haar heur haile ziel en zoaleghaid derien legd. Zien pa was vast
heul benaaid hou t vanmirrag oflopen was. Hai haar hom met glimogen aantroffen.
Wat was er bliede veur Peter west. Natuurlijk zol er de aanloop missen mor hai
wis hou belangriek t veur Peter was om weer waark te hemmen, hou nutteloos hai
zich vuilde.
Peter haar hom ook verteld dat Mieke der zo’n
muite met haar. Dat kon zien pa heul
goud begriepen. Mieke vuilde zich hier zo thuus, ze haar zich veur zoveul
vrijwillegerswaark ienzet en wer zo woardeerd, t zol veur Mieke nog t
moeilijkst weden.
Wat haar dit bezuik aan zien pa hom goud doan.
Mieke laip met heur buurvrouw deur de snij
noar huus, noaproatend over de mooie oavond. Ze zee Anneke weltrusten en
draaide sleutel ien t slöt. Dou ze ien koamer kwam zag ze onrust ien Peters
ogen.
Hai ging stoan, trok heur noar zich tou en
fluusterde: “Laiverd, k heb aal aan miezulf doacht, k was zo bliede dat ik dai
kans kregen haar, k zag t heulemoal veur mie, wie soamen ien dat rustege
Noorden, lekker fietsen langs t wad, n vrijstoand huus met n toen, mor k heb
veel te min aan die doacht en wastoe hier opbouwd hest en allemoal lösloaten
most. Ik….”
Mieke vuilde heur keel dik worden. Ze slikte
n poar keer veur ze uutbroacht: “Peter,
ik heb ook te veul aan miezulf doacht. Doe hast al zo voak solliciteerd
en nou net dai keer dast zo ver vot most en ik er aigenlek op hoopte dast dit
waark nait kriegen zolst haar ik noa dien telefoontje ienains deur wat dit veur
ons ienhuil,” ze zocht heur zakdouk, snoot heur neus.
Toen keek ze Peter aan, “Mor ik heb ook noadoacht”
en ze vertelde wat er deur heur hengoan was onder de meditoatie vanoavond en
hou ze tot rust kommen was bie dizze gedachten, dat heur haart open goan was
ien t licht zet wer. Hou ze ienains heule mooie gedachten kregen haar.
As nije leden ien n andere kerk zollen ze nije
mensen tegenkommen, dat haar ook weer wat moois; misschain kon ze zich doar ook
wel nutteg moaken; doar zol vast ook wel n Passage-oafdeling weden en n
leeskring, misschain ook wel n koor woar ze ien metzingen kon en overal bennen
vrijwillegers neudeg en n groentetoen is natuurlek heerlek, allain Jantien, ze
zol zoveul verder van Jantien weden en van zien pa.
“Mor Mieke, dát huft toch gain probleem weden,
wie goan de wereld nait uut, wie kennen toch regelmoateg dizzze kaant opgoan en
wie kennen wel n logeerkoamertje ienrichten en n ledikantje kopen. t Zal veur t
lutje ding toch heerlijk weden ien toen te speulen ien lekkere frisse lucht. De
lucht is doar veul schoner as hier.
En dat heb ik die ook nog nait verteld, mensen
benne doar hail oareg, hail behulpzoam en ze hemmen n alleroaregst dialect, ik
zat vast ien snij en n boer kwam mie met zien trekker löstrekken, ik snapte der
niks van wat er zee mor we hebben er zo om lacht en hai haar mie zo lös zoas
hai dat zee, echt, zalst die doar hailemoal op dien plak vuilen.”
Volgende mörn trof Anneke n opgewekte
buurvrouw op stoep.
“Anneke, k wil die wat vertellen, Peter het waark
kregen en nou goan wie over n poar moand verhuzen. Doarom was ik guster nait heulemoal
miezulf, haarst t goud zain. k haar der zo’n muite met om alles hier lös te loaten
mor noa de meditoatie gusteroavond is er zo’n vrede ien mie kommen. Toen k aan
Maria doacht hou zai alles lösloaten mos om noar Bethlehem te goan brak er wat
ien mie en kwam er roemte.” Ze vertelde Anneke wat heur zo ien beslag hollen
haar en dat er nou nije gedachten ien heur opkommen waren, mooie gedachten woar
vreugde doorhen laip en toukomstperspectief.
Anneke zette heur kopke op toavel, keek heur
vol bewondering aan, boog zich noar Mieke tou en zee: “Mieke, ik zai aan die
dat er wat biezunders gebeurd is. Zoas ik die gustermirrag aantrof achter striekplaank
met die jankogen, en zoast hier nou tegenover mie zitst met n glimmend gezicht
en n zaachte glans, ain dai zo ontvankelek is zal ien dat hoge Noorden zeker
een plak vienden!”
Coby Poelman -
Duisterwinkel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten