Schril contrast

Met grode regelmoat krieg ik filmkes van ons dochter van klainkiender dai zwemmen leren. Ik zai de jongste op rug zwemmen ien een joekel van een zwembad, zowat allain. Hai mot nog vaier worden. Oldste het net diploma hoald en is twoi joar oller mor de jongste wil en ken alles wat oldste ook dut dus dai zol ook wel gaauw diploma hoalen.

Ik kiek t filmke uut en denk aan mien aigen kiendertied. Ik was al wel acht of negen en t was snikhait. Buurkiender zaten ien een zinken tob met wodder mor wie haren gain tob. Joa, wel n tob mor doar zat n gat ien dus dat wer niks. Ik wol ook wel groag wat ofkoelen. Ik keek es ien t ronne op t haim en mien oog viel op n roestege kruwoagen met resten opdreugde specie. Mien pa was timmerman. Ik zette kruwoagen achterthuus zodat van de weg of gain ain zicht op mie haar en moeke goot ketels waarm wodder en emmers kold wodder ien de kruwoagen. Ik ging ien huus om mien zwempak aan te trekken, ain met bonde kleuren en een rokje der aan. Ik zette der een keukenstoul bie om der ien te klimmen want hai mos nait omvalen. Hail veurzichteg klom ik der ien en lait mie zakken ien t wodder. Doar zat ik. t Rokje van zwempak waaierde wieduut. Wat n vremd gevuil. t Opdreugd cement dee mie zeer aan de biltjes. Ik mos wat verzitten goan. Handen aan de raand woar ook al dikke klodders cement op dreugd waren en veurzichteg wat omhoog en weer zakken loaten. t Was wel lekker met dat waarme weer mor as ik n beetje lekker leunen wol kreeg ik n zere rug want doar zat ook cement. Ik bleef der n schofke zo ien zitten mor wol der ook wel weer uut want allain is mor allain en lol is der den gauw of. Mor moeke haar der zo n waark van had om kruwoagen vol te moaken dus ik bleef der nog mor n pooske ien. Op n duur mos ik der toch mor es uut. Handen weer op schaarpe randen, halfslag draaien en hail veurzichteg weer op keukenstoul zain te kommen. Ik ken mie nait meer heugen of mie dat lukt is mor t zol wel want ik ken mie ook nait heugen dat het nait lukt is. Ik appte mien dochter terug dat oma vrouger ien n kruwoagen zat met wodder en kreeg een lachereg gezichtje terugstuurd. Wiezer heb k heur ook mor nait moakt. Wait zai veul ien wat veur tied wie groot werden mor dou ik dit verhoaltje opschreef mos ik der toch wel hail aarg om lachen. Nou das noeit weg want vroleke momenten worden aal minder bie tieden.

Geschreven in 2020 voor het tijdschrift Toal en Taiken maar mocht niet eerder gepubliceerd worden voordat het in Toal en Taiken gepubliceerd was.

Coby Poelman-Duisterwinkel