Oproemen

 

Mien man is aan t kaast oproemen. Wolst dit nog bewoaren? Hai hold ain van mien eerste boukjes omhoog. “Op stap met Dik de eend en Rik de gans”. Bie de aanblik van dat boukje ben ik weer terug ien mien kiendertied. O ja, ik wait nog dat ik het las en mie veurstelde dat alles uut dat boukje zich ofspeulde in de sloot tegenover kerkhofsgracht. As k der nog aan denk lopen rillings van spanning nog over mien vel.

Bie t zain van aandere boukjes ben ik weer ien de grode speulgoudwinkel Waterborg en Oranje ien stad. Mien oldste zus was vieftien joar toen ik geboren ben en toen zai op koamers woonde ien stad mog ik wel es n dagje noar heur tou en den nam ze mie met noar dai winkel. Den mog ik wat uutzuiken. Ik haar toen ook al zo’n muite met kaizen dus zai hielp mie met. Of wolst een boukje hemmen. Wat veul boukjes haren ze doar. Verguld met mien nije boukje gingen wie winkel weer uut. Wat n prachtege herinnerns kommen boven. Ik begun mien man drok te vertellen wat aal dai boukjes ien mie oproupen en zug zien ogen smelten. Hai heurt alles met veul plezaaier aan en besluut aal dai boukjes terug te zetten ien kaast. Nee, dai mooie herinnerns motten mooi blieven.

Zo gaait het nou altied. Wie kennen nait oproemen, gaain van baaiden. Ons huus wordt voller en voller mor wie vuilen ons hier zo ien thuus. Wie kieken mekoar aan en waiten allebaaiden dat wie t mor stil zo loaten motten. Wie bennen te wies met onze herinnerns en met mekoar. Ik lees t hom veur en hai zegt zollen we nog mor n kop kovvie nemen den? Den wordt t nog mooier.

Coby Poelman-Duisterwinkel